Άναψαν πάλι τα αίματα στα social media με την υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου. Παρόλο που δεν ξέρουμε ακόμα με βεβαιότητα ούτε τι έγινε ακριβώς ούτε πως, οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν και μαζί, δίνει και παίρνει και η κατηγοριοποίηση όσων εκφράζουν γνώμη. Η φάση είναι ή μαζί μας ή με τους απέναντι, δεν δικαιούσαι να παραμείνεις κάπου στην μέση ακόμα κι αν το θέλεις, δεν επιτρέπεται να προσπαθείς να κρατάς χαμηλούς τόνους και να περιμένεις να έχεις όλα τα στοιχεία στην διάθεση σου για να κρίνεις, οφείλεις να συνταχθείς με κάποια από τις δυο πλευρές, τους προοδευτικούς ή τους οπισθοδρομικούς, τους επαναστάτες ή τους βολεμένους, τους ακτιβιστές ή τους νοικοκυραίους. Κι αν δεν το κάνεις, αν επιμείνεις να παραμείνεις ουδέτερος μέχρι να καταλάβεις τι σκατά έγινε, κακό της κεφαλής σου.
Γιατί θα έρθουν άνθρωποι που τους έχεις δει στην ζωή σου δυο φορές όλες κι όλες να σου κουνήσουν το δάχτυλο γιατί τολμάς να πεις το αυτονόητο. Πως μέχρι να μάθουμε τι έγινε καλό θα ήταν να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και τους τόνους χαμηλούς. Και όμως όχι. Δεν τους φτάνει πως καταδικάζεις όπως κάθε νοήμων άνθρωπος την βία, ούτε πως σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, την καθε ανθρώπινη ζωή, το ίδιο. Πρέπει να βγεις να ζητήσεις την κεφαλή του «θύτη» επί πίνακι και να απαιτήσεις και εσύ να τον βγάλουν στο Σύνταγμα να τον πετροβολήσουν προτού καν αποφανθούν για το μερίδιο της ευθύνης του οι ειδήμονες. Η αστυνομία και τα δικαστήρια.
Apparently, η αυτοδικία είναι καταδικαστέα αν την ασκούν οι άλλοι ενώ αν την ασκούμε εμείς, ή έστω προτρέπουμε τους άλλους να την ασκήσουν είναι απονομή δικαιοσύνης. Ο καταστηματάρχης είναι κτήνος, φασίστας, τραμπούκος και φονιάς επειδή κλώτσησε τον άρρωστο τοξικομανή την ώρα που βρισκόταν ήδη πεσμένος στο πεζοδρόμιο – και ναι, εννοείται πως θα συμφωνήσω με την ουσία, είναι απανθρωπιά να κλωτσάς έναν άνθρωπο που έχει γονατίσει ήδη και φυσικά πρέπει να δώσεις λόγο στην δικαιοσύνη και να τιμωρηθείς αναλόγως- αλλά όσοι σπεύδουν να τον καταδικάσουν χωρίς καν να ακούσουν τα όποια επιχειρήματα του και με τα λαύρα ποστ και άρθρα τους δυναμιτίζουν την κατάσταση και παρασύρουν τους πιο άμυαλους εκεί έξω να πετάνε πέτρες στην βιτρίνα του μαγαζιού του ή να γράφουν απειλητικά μηνύματα στους τοίχους έξω από το γραφείο του δικηγόρου του δεν είναι και εκείνοι τραμπούκοι. Όχι, είναι υπέρμαχοι του δικαίου. Και αν τελικά κάτσει καμιά στραβή και τον λιντσάρει το πλήθος αύριο που θα τον πάνε στην Ευελπίδων, φοβάμαι πως στο μυαλό τους μπορεί και να είναι "δίκαιη τιμωρία" και όχι έγκλημα ανάλογο με εκείνο για το οποίο σήμερα διαμαρτύρονται και επαναστατούν.
Και τελικά, δυστυχώς, το συμπέρασμα είναι ένα. Στα social media πιστεύουμε στην δικαιοσύνη που αποδίδουμε εμείς. Και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες, μεταξύ μας. Ούτε δικαστήρια, ούτε τίποτα. Τα παρεάκια αποφαίνονται περί ενοχής ή αθωότητας, και στο διάβα τους παίρνουν παραμάζωμα όχι μόνο εκείνους που τολμούν να έχουν αντίθετη άποψη αλλά και όσους προσπαθούν να μην πάρουν θέση. Αν δεν είσαι με τους μεν είσαι με τους δε, άσπρο ή μαύρο, το γκρι ούτε που να το φτύσουν εκείνοι που κατά τα άλλα κόπτονται για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Αρκεί να είναι τα δικά τους. Και αν δεν ενώσεις την φωνή σου με την δική τους, αν κάνεις το μέγα λάθος να πεις πως δεν είναι δική σου δουλειά να κρίνεις και μάλιστα χωρίς όλα τα στοιχεία, και προτείνεις να κάνουμε λίγη υπομονή μέχρι να τελειώσουν οι έρευνες, και οι ιατροδικαστικές εξετάσεις, και οι ανακρίσεις, και μετά να συζητήσουμε, κατατάσσεσαι αυτομάτως στους οπισθοδρομικούς, τους συντηρητικούς, τους παρτάκηδες, τους βολεμένους, τους συμβιβασμένους, τους φοβισμένους και διάφορα άλλα σχετικά. Μιλάμε για δημοκρατικές διαδικασίες, όχι παίξε- γέλασε…
Ε λοιπόν, εγώ προσωπικά αρνούμαι να μπω στην διαδικασία. Και διατηρώ το δικαίωμα στην άποψη μου που είναι μια, η ίδια πάντα, και σ΄όποιον αρέσει. Και είναι μια άποψη πολύ σαφής και θεωρητικά θα έπρεπε να γίνεται αν όχι σεβαστή, πάντως κατανοητή. Πιστεύω πως γενικά στην ζωή, καλό είναι να μην κρίνουμε μια που σπάνια είμαστε εκείνοι οι αναμάρτητοι που δικαιούνται να πετάξουν πρώτοι την πέτρα. Και πως αν κάποια στιγμή μπούμε στην διαδικασία να το κάνουμε, τότε καλό είναι να κρίνουμε έχοντας στην διάθεση μας όλα τα στοιχεία, και όλη την πληροφορία, και προσπαθώντας πάντα να μπούμε στην θέση και των μεν και των δε. Δεν είναι όλα ίσωμα, ούτε όλα ασπρόμαυρα. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είτε τους βολεύει είτε όχι, η αλήθεια βρίσκεται συνήθως στις ενδιάμεσες αποχρώσεις, κρύβεται πίσω από τις λέξεις και ανάμεσα στις λεπτομέρειες των γεγονότων. Οπότε ότι λέμε, γράφουμε και κάνουμε καλό είναι να έχουμε πρώτα πάρει βαθιές ανάσες, και αποστάσεις, και να το έχουμε σκεφτεί πολύ και σοβαρά, ειδικά όταν η άποψη μας αφορά σημαντικά πράγματα, άλλους ανθρώπους, και επηρεάζει αυτούς που μας διαβάζουν.
Και φυσικά, όποιος θέλει μπορεί να με κρίνει για αυτή μου την γνώμη, είναι αναφαίρετο δικαίωμα και στοιχειώδης ελευθερία του την οποία σέβομαι απολύτως. Όπως έχω και εγώ το δικαίωμα να διαβάσω την δική του άποψη, και να την εκτιμήσω όπως και όσο θεωρώ πως της αξίζει. That been said, θέλω να σας εξομολογηθώ πως βρίσκω εξαιρετικά δυσάρεστη την συνήθεια εκείνων που όταν δεν συμφωνούν με κάτι που γράφεις στον τοίχο σου, σπεύδουν να έρθουν και να σου κουνήσουν το δάχτυλο υποδεικνύοντας σου τι θα έπρεπε να έχεις πει, κατά την γνώμη τους. Ειδικά όταν εσύ ποτέ δεν έχεις πάει να κάνεις κάτι ανάλογο στον δικό τους τοίχο. Προσωπικά, όταν δεν συμφωνώ με κάποιον, απλά δεν ασχολούμαι. Εκτός αν είναι κάποιος που με νοιάζει πραγματικά, ένας φίλος μου ας πούμε, οπότε μπορεί να του στείλω ένα μήνυμα ή να τον πάρω ένα τηλέφωνο να το συζητήσουμε. Με καλή διάθεση πάντα, εννοείται. Παρατηρήσεις πάντως δεν κάνω δημοσίως σε κανέναν.
Υ.Γ. Και μια διευκρίνηση. Δεν αναφέρομαι και δεν ασχολούμαι με τους γνωστούς διαδικτυακούς τραμπούκους που το έχουν συνήθεια να μπαίνουν σε προφίλ και ποστ και να βρίζουν ή να προσπαθούν να περάσουν με το ζόρι τις – συνήθως φασιστικές- απόψεις τους. Με τέτοια άτομα δεν αξίζει να ασχοληθείς ούτε καν για να τα κράξεις. Εξ ου και απογοητεύομαι βαθύτατα όταν άλλοι άνθρωποι, κανονικοί, πολιτισμένοι, υπέρμαχοι της ελευθερίας και καλλιεργημένοι επιδίδονται σε παρόμοιες τακτικές.
